Atmosferische CO2 concentratie blijft stijgen

De concentratie CO2 in de atmosfeer varieert op verschillende tijdschalen, maar neemt gestaag toe door de jaren heen. Hogere concentraties van broeikasgassen leiden tot mondiale opwarming en verandering van weerpatronen.

De langste direct gemeten reeks van atmosferische CO2-concentraties is die van Mauna Loa. In 1959, het eerste jaar in de reeks, was de concentratie 316 ppm (parts per million). Door continue toename werd in 2015 de grens van 400 ppm overschreden (Figuur 1).

Atmosferische CO2-concentraties variëren per seizoen en door de jaren heen. Bijvoorbeeld gedurende sterke El Niño jaren (1998, 2016) nemen oceanen zo’n 1,5 gigaton koolstof extra op, terwijl effecten boven land zorgen voor een extra uitstoot van zo’n 5,4 gigaton. Het netto effect van een sterke El Niño is ongeveer 1,8 ppm toename, gedurende La Niña is dat tegenovergesteld. Het natuurlijke CO2-evenwicht wordt echter verstoord door de verbranding van fossiele brandstoffen. 

Verontrustend is het feit dat CO2-concentraties steeds sneller stijgen. In de jaren 1970 was de toename gemiddeld 1,28 ppm/jaar. In het huidig decennium stevenen we af op 2,44 ppm/jaar (Figuur 1). 

Het KNMI draagt met haar mondiale klimaatmodel EC-Earth bij aan internationaal onderzoek naar de gevolgen van toenemende CO2-concentraties. Onder andere is met het model berekend hoeveel CO2 de mens maximaal mag uitstoten zonder dat de mondiale opwarming de 2°C ten opzichte van pre-industrieel overstijgt. Die grens ligt rond de 1000 gigaton koolstof (Figuur 2).

Bij de huidige emissies wordt de 2°C grens binnen dertig jaar overschreden.

KNMI-klimaatbericht door Karin van der Wiel