Meten op het eiland Edgeøya

De KNMI-onderzoekers Richard Bintanja en Olivier Andry die deelnemen aan de Nederlandse poolexpeditie SEES.nl zijn aangekomen bij Edgeøya, het doel van hun reis. Op dit eiland begon zo’n 50 jaar geleden het Nederlands onderzoek op Spitsbergen. Lees hun verslag vanaf de Noordpool.

Van de stuurman krijgen we 15 minuten de tijd om ons meetinstrument de MAXDOAS te checken. Langer kan echt niet want daarvoor moet de radar, die ook bovenop de stuurhut staat, uitgeschakeld worden. Met alle brokken zee- en gletsjerijs die her en der rond het schip dobberen, is dat niet iets dat men graag doet. Gelukkig blijken de MAXDOAS-metingen voor zover we kunnen nagaan, goed te zijn gegaan. Ook hebben we op Edgeøya bij zonnig weer op een aantal locaties metingen kunnen doen, onder de toeziende ogen van een groepje walrussen, een poolvos en een ijsbeer op afstand.

De MAXDOAS meet aerosolen en stikstofdioxide, atmosferische vervuiling die vanuit de gematigde breedtes naar het Arctische gebied worden getransporteerd. Onze metingen, een van de eerste directe luchtvervuilingsobservaties in de Arctic, zullen worden gebruikt om chemie-transportmodellen te verifiëren. We willen het transport naar de Arctic zo goed mogelijk kwantificeren en dan natuurlijk het hele jaar door. Stikstofdioxide kan namelijk worden omgezet in troposferisch ozon, en dat is een broeikasgas dat bijdraagt aan de snelle Arctische opwarming. Dat laatste geldt ook voor bepaalde aerosolen (black carbon), die neerslaan op het ijs en het albedo ervan verlagen, waardoor het ijs sneller afsmelt.

Maar dat is allemaal voor later. Nu eerst de metingen volbrengen…