De stormramp van 1999 in Frankrijk (ooggetuigenverslag Meulemans)

Dit jaar vierden we met de hele Meulemans, Bekx, en andere families het kerstfeest bij mijn oom in Rieul-Malmaison, in de banlieue van Parijs. Zaterdag, Kerstmis was een aangename dag, het was zacht en er viel niet al te veel regen. Het merendeel van de tijd zat iedereen binnen, dus niemand was echt in het weer geïnteresseerd. 's Avonds keek ik naar het BBC-weerbericht. Daarop was te zien dat ten westen van Bretagne een stormdepressie met kerndruk 980 hPa de kusten van Frankrijk naderde. De BBC-weerman sprak over sterke winden in Frankrijk, maar er werd met geen woord gerept over wat er zou komen, en over wat er feitelijk met de stormdepressie zou gaan gebeuren. Ik was dus een beetje 'teleurgesteld', want de wind zou hoogstens 100 km/h kunnen bereiken in Parijs.

Nu volgt het ooggetuigenverslag, onderaan kunt u lezen wat de oorzaak was van al dit verwoestend natuurgeweld. Na het kerstfeest, om circa 03h00, ging ik slapen in een aanliggend logeerhuisje. De jongere kinderen lagen al in alle rust te slapen, en naar goede gewoonte wierp ik nog een laatste blik op het actuele weer. Het was half bewolkt, en er woei een matig tot vrij krachtige zuidwestertje. Niets aan de hand dus. Het enige merkwaardige waren de wolken die bijzonder snel langs de bijna volle maan raasden. Om 05h00 werd ik weer wakker. En ik dacht dat ik aan het dromen was. De wind beukte met gemiddeld 100 à 120 km/h op de ramen, en de pieken gingen tot ruim boven 170 km/h! Overal gierde de wind, en ik als weeramateur, waagde me naar buiten. Wat ik daar zag, was surrealistisch. Overal zag ik bomen knakken als waren het luciferhoutjes, rondom het huis zag ik overal vonken, afkomstig van elektriciteitspalen en -kabels die sneuvelden onder de talloze bomen die onophoudelijk geveld werden. Met heel veel moeite kon ik mij naar de oprit van het huis begeven. Ik moest me bijzonder goed vasthouden aan het ingangspoortje van het huis, anders was ik 100% zeker tien meter of meer weggevlogen. Honderd meter voor mij zag ik een grote dennenboom van 30 meter hoog recht op drie auto's vallen. Alle drie werden ze totaal verbrijzeld, en waren ze perte totale. Toch enigszins schrik krijgend van al dat vernietigende natuurgeweld probeerde ik mij een weg te banen naar het huisje waar ik sliep. Overal zag ik dak- en leipannen rondom mij vliegen. Het huis naast mij werd ontdaan van de schouw, die recht door het dak viel. In de tuin zelf zag ik nog een boom sneuvelen. Dat was het laatste dat ik zag alvorens weer naar binnen te gaan. Binnen was iedereen in paniek, en ze dachten al dat ik weggewaaid was. De wind bleef tot circa 08h00 hevig huishouden, en de rest van de tijd ben ik binnen gebleven omdat het gewoonweg veel te gevaarlijk was om je naar buiten te begeven. Rond 08h00 ging het wind even vlug liggen als hij was opgekomen. Eindelijk durfde ik weer naar buiten te gaan.

Wat ik daar zag was een oorlogsgebied, er zijn geen andere woorden om het te beschrijven. Het bos dat daar tot gisteren stond, was niet meer. Alle bomen waren gesneuveld, afgezien van een enkele rotsvaste die fier rechtop stond tussen al dat puin. De tuin lag bezaaid onder de bomen, vele auto's uit de straat waren helemaal vernield door rondvliegende dakpannen, schouwen, verkeersborden, zware takken en bomen. Wat verderop was een verkeersbord gewoon in tweeën gevouwen, en nog wat verderop lagen enkele BMW's begraven onder het puin. Er waren ook telefoonkabines te zien die uit de grond waren gerukt, en tientallen meters verderop weer waren neergezet. Ramen waren verbrijzeld door de de druk van de rukwinden, en daken waren in zijn geheel van huizen getild.

Alles, maar dan ook alles was vernield. Er was geen enkel huis dat geen schade had. Sommige huizen waren gewoon niet te zien, omdat ze zo onder het puin zaten. Later op de dag probeerden we met de auto naar Parijs te gaan. De heenweg was vrijwel onmogelijk. Alle wegen waren versperd door tienduizenden ontwortelde bomen (alleen al in het paleis van Versailles waren 6.000 gevelde bomen). Vrijwel alle verkeersborden waren ofwel verdwenen, ofwel totaal kapotgevouwen. Zelfs in het beschutte Parijs was de schade ontzaglijk. Zelfs op de Champs Elysées waren enkele majestueuze bomen geveld, en nabij de Eiffeltoren was het eenmaal zo mooie park tot een boomschroothoop herleid. De kerstmarkt was al evenwel platgewaaid, kranen waren niet om-, maar in tweeën gewaaid, en verscheidene etalage- en kantoorramen waren door de rukwinden verbrijzeld. Een circus was geheel vernield, en het dak van een restaurant was verbrijzeld door een zware boom. Ik denk dat ik nog uren kan doorgaan. Kortom: het was een grote puinhoop aangericht door een van de zwaarste orkanen die Europa ooit geteisterd heeft.

Een verslag van Stefan Meulemans (België) vanuit Parijs